دستنامه فراوری مواد معدنی و متالورژی استخراجی

X₅₀: اندازة میانگین (50 درصد) عبوری (مشابه مدل Kuz-Ram)

X: اندازة قطعات

b: پارامتر موجی منحنی¹

n: ضریب یکنواختی (وابسته به شیب توزیع)

محدودیت‌های مدل‌های تجربی خرد شدن حاصل از انفجار

فهرست زیر محدودیت‌های مدلهای تجربی خرد شدن حاصل از انفجار را شرح میدهد:

• قبل از استفاده برای طراحی نیاز به کالیبراسیون میدانی دارند.
• مدلهای تک‌چال هستند؛ یعنی توده‌سنگ اطراف یک چال انفجاری در یک پله را به‌عنوان یک ماده در نظر میگیرد. تأثیر هر گونه تغییر در خواص سنگ در سرتاسر چال در نظر گرفته نمیشود.
• هیچ مکانیزم انفجار را به‌صراحت در نظر نمیگیرند. فقط CZM از یک معادلة تحلیلی برای تخمین ناحیة خردشده و ریزههای اطراف چال انفجاری استفاده میکند.
• متغیرهای ورودی (به‌عنوان مثال، ویژگی‌های توده‌سنگ و پارامترهای طراحی انفجار) مورد استفاده در این مدل‌ها، ثابت و به‌طور یکنواخت در یک انفجار توزیع شده‌اند؛ در حالی که در واقعیت، این پارامترها به‌طور یکنواخت توزیع نمی‌شوند.
• تأثیر زمان تأخیر بین چالها در نظر گرفته نشده است.

مدل‌های جابه‌جایی مواد در انفجار

روش‌های مدل‌سازی مختلفی برای تخمین حرکت انفجار ارائه شده‌اند. با این حال، استفادة بسیار محدودی در زمینة کنترل عیار تولید داشتهاند. یانگ، کاوتسکی و مک‌کنزی² (1989) یک مدل سینماتیکی دوبعدی به‌منظور پیش‌بینی شکل نهایی تودة انفجار برای انفجارهای پلکانی با سطح آزاد ایجاد کردند. پریس ³(1994) از پیشرفت‌های محاسباتی برای توسعة یک مدل دوبعدی استفاده کرد که در آن توده‌‌‌سنگ به‌صورت دیسکی نشان داده شد. مواد منفجرة موجود در چال بر روی این دیسک‌ها و مسیر حرکت آنها اثر می‌گذارد و موقعیت نهایی انباشت توده را مشخص می‌کند. تاکر، کانچیبوتلا و روئست ⁴(2006) با استفاده از کد جریان ذرات نرم‌افزار ⁵(PFC) یک مدل جزء گسسته را برای پیش‌بینی حرکت انفجار و شکل توده‌سنگ بعد از انفجار استفاده کردند. استفاده از مدلهای حرکت انفجار در محیط تولیدی به‌دلیل پیچیدگی و نیاز به توان محاسباتی خیلی زیاد، محدود است. کنترل عیار تولید به‌طور معمول، مستلزم استفاده از تکنیک‌های ساده و مؤثری است که می‌توانند به‌صورت روزانه و بدون تأثیر بر محدودیت‌های زمانی، توسط محیط تولید اجرا شوند. یک جایگزین برای مدل‌سازی عددی محاسباتی، روش الگوی حرکتی نسبتاً ساده است (Rogers et al., 2012). این روش شامل تحلیل مرزهای عیار بر اساس بردارهای حرکتی اندازهگیری‌شده از جابجایی انفجارهای قبلی با خواص طراحی مشابه (نوع انفجار، نوع سنگ، نحوة شروع) است (شکل 10).